Laureen en Lily-Noor op hun favoriete plek: het strand.  — © rr

Als het leven Laureen Deberdt (29) een richting wil geven, gaat ze de andere uit. Ze werd geboren in België en kreeg de naam van haar Belgische mama. Haar Marokkaanse papa vond ze pas toen ze vijftien was en moest ze ondertussen opnieuw afgeven na een strijd tegen kanker. Laureens Marokkaans bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo komt het dat ze nu met haar vriend en dochtertje van acht maanden een leven uitbouwt aan de oceaan in Marokko.

Elke weekdag plukken onze reporters en fotografen een toevallige voorbijganger van straat voor een fijn gesprek. Want iedereen heeft een verhaal. En zeker in Antwerpen. Dat doen ze nu al meer dan twee jaar. Sommige ontmoetingen bleven nog lang nazinderen. Omdat die verhalen meer aandacht verdienen, zochten onze reporters deze personen terug op voor een uitgebreide babbel.

LEES OOK: “Nu mijn dochtertje op de wereld is, voel ik me herboren”

“Zal ik Lily-Noor eens laten zien? Ze is al acht maanden ondertussen en helemaal veranderd.” Toen we Laureen Deberdt ontmoeten, liep ze ingeduffeld over de Groenplaats met een dochtertje van elf weken op haar buik in de draagzak. Nu zit ze voor haar laptopscherm in het zonnige zuiden van Marokko waar ze ondertussen woont met de papa van Lily-Noor, Oualid Bergui (27).

Oualid heeft zijn dochtertje pas voor het eerst gezien toen Lily-Noor al vier maanden was. Hij verbleef op dat moment in Marokko dat door een zoveelste corona-opflakkering de grenzen kordaat sloot. Oualid raakte niet in België voor de bevalling en volgde alles dan maar mee via video van achter zijn laptop. Nu loopt hij op de achtergrond rond in huis met haar in zijn armen.

Laureen was de eerste maanden na de geboorte dus noodgedwongen een alleenstaande mama. Ze is nu gelukkiger dan ooit dat haar gezin herenigd is op een plek die voor haar heel veel betekent. Nadat ze Lily-Noor voor de camera heeft getoond en ons laat kennismaken met Oualid, neemt ze ons op het scherm door het huis dat in een bohemian- en vakantiestijl is aangekleed mee naar buiten. Ze wijst naar de horizon. “Daar ligt de oceaan, op een paar kilometer van ons huis. Daar zijn we elk moment dat het uitkomt, want Oualid is een surfer. Al sinds zijn achtste.”

Laureen baadt in de vakantiesfeer, dat is te voelen tot in het veel grijzere Antwerpen aan de andere kant van het scherm. Ze zou dan ook niet snel terug willen verhuizen naar België. Marokko heeft het hart gestolen van dit Vlaamse meisje.

“Ik ben geboren en getogen in België. Mijn mama is Belgisch, mijn papa was Marokkaans. Ik heb hem pas leren kennen op mijn vijftiende. Ik zat in mijn puberteit en had last van een identiteitscrisis. Ik wist niet wie of waar mijn vader was en was nieuwsgierig naar die andere helft van mij. Er schuilde een cultuur in mij waar ik niks van wist.”

(Lees verder onder de foto)

De vragen begonnen te komen op haar dertiende. “Het heeft uiteindelijk twee jaar geduurd om hem te vinden. Mijn mama wist nog een paar namen van zijn familieleden. Toen ik eerder toevallig de naam googelde van een tante kwam ik uit op een soort netlogprofiel. Ik moest op dat moment eigenlijk studeren, maar was afgeleid. Ik herkende iets in haar op haar foto’s en stuurde haar een bericht. Meteen daarna bezorgde ze mij het nummer van wie later mijn papa bleek te zijn.”

Elke vijftienjarige zou het waarschijnlijk spannend vinden om dat nummer ook effectief te bellen, maar niet Laureen. “Ik belde hem de dag daarna al op. Hij sprak Nederlands want hij had jaren in België gewoond. Ondertussen was hij terug naar Marokko gegaan. Hij had een nieuwe vrouw, maar nodigde mij en mijn mama uit bij hem thuis in Marokko. Het werd een hartelijke en mooie maar moeilijke ontmoeting. Je bent heel kwetsbaar op je vijftiende dus alles voelde heel intens.”

Het sprookje was uiteindelijk van korte duur want acht jaar later overleed Laureens vader aan longkanker. “Het ligt nog altijd heel gevoelig dat ik hem weer zo snel heb moeten afgeven.”

Terug thuis startte Laureen studies journalistiek op, maar die heeft ze nooit afgemaakt. “Ik kreeg klierkoorts en daarna een soort burn-out. Ik zat acht maanden thuis en was wat verloren. Na die acht maanden lukte het niet om terug te beginnen studeren dus waagde ik een sprong en startte ik een eigen zaak op in het verkopen van Marokkaanse tapijten. Gewoon omdat ik die zo mooi vond. Ik reisde een paar keer naar daar voor mijn zaak en het is dan pas dat mijn liefde voor Marokko echt is beginnen groeien. De zaken gingen goed en ik opende een winkel in de Reyndersstraat en daarna in de Kloosterstraat, maar ik werd vooral aangetrokken tot Marokko en was hier vaker dan in Antwerpen.”

Toen ze even niet meer wist of ze nog verder zou gaan met haar zaak, boekte Laureen een reis van tien dagen naar Marokko. “Ik wilde relaxen en rustig nadenken in Taghazout, een surfbestemming. Ik ben uiteindelijk onvoorbereid negentig dagen gebleven. Ik was hier alleen maar had al zoveel over en weer gereisd dat het niet raar voelde om hier op mijn eentje te zijn. Ik liet mijn garage in België leeghalen en was klaar om hier te komen wonen.”

Het was toen, we zijn ondertussen 2019, dat Laureen haar knappe surfer leerde kennen. “Hij gaf hier lessen aan een gezin waar ik ook mee bevriend was. We waren nog niet heel lang samen toen ik zwanger werd, een gelukkig ongelukje.”

En zo komt het dat Oualid, Laureen en Lily-Noor nu samen in Taghazout aan een nieuw leven bouwen. “We hebben net I Surf Morocco opgericht en willen surflessen, retreats en op maat gemaakte vakantiepakketten voor vakantiegangers aanbieden. Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan het strand zitten bij de golven. Dat is weer iets anders om me op te storten. Ik had nooit gedacht dat dit mijn leven zou worden, maar ik zeg al van jongs af aan dat ik bij de oceaan wil wonen. Het mooie aan Marokko is dat het een land is dat je uit je comfortzone trekt. Marokko heeft iets met mij gedaan. Je neemt hier gas terug, moet alles loslaten en kunt genieten van de prachtige zonsopgang- en ondergang tussen de oceaan en de bergen. Ik denk dat mijn wegen onbewust altijd al naar hier geleid hebben.”

Al is de Antwerpse toch blij dat ze eerst in België heeft gewoond. “Ik ben blij dat ik de twee werelden nu ken. Ik blijf hier wel het Europese meisje. Ik weet niet hoe, maar ze zien dat aan mij. Ik denk dat ik vrijer ben grootgebracht met meer mogelijkheden. Ik merk aan Oualid dat we op een heel andere manier zijn opgegroeid. Ik ben blij met hoe alles is gelopen”, zegt ze.

“Mijn leven is altijd intens geweest, ik probeer soms meer in mijn comfortzone te blijven, maar dat lukt nooit. Ik kan niet op één plek blijven en één ding blijven doen. Ik merk nu al dat Lily-Noor dat ook heeft. Ze is heel graag lang mee onderweg. We gaan ons nu focussen op de surfretreats en we zien wel waar we uitkomen. Stap voor stap. En als Lily-Noor twee jaar is. Dan mag zij hier ook voor het eerst op een surfplank staan.”

Terwijl je dit leest, gaan onze journalisten verder voor het nieuws van dichtbij. Ze graven dieper in de actualiteit uit jouw buurt én tonen de impact van wereldgebeurtenissen op jouw leven.

Terwijl je dit leest, gaan onze journalisten verder voor het nieuws van dichtbij. Ze graven dieper in de actualiteit uit jouw buurt én tonen de impact van wereldgebeurtenissen op jouw leven.

Semiprofessioneel onnozelaar Kamiel De Bruyne (30) plaatst wekelijks een nieuw Nutteloos Bordje …

In Zeeland is genoeg te doen, te zien en te beleven. Van mooie steden en dorpen, attractieparken …

Veertig procent van de provincie Zeeland is water. Heel veel inwoners omarmen dat gegeven en …

In het Antwerpse district Deurne is vrijdagavond een dode gevallen bij een schietincident op …

In Beerse werden vrijdagnamiddag drie ernstig verwaarloosde pony’s in beslag genomen. Mogelijk …

Nog een weekje wachten, en dan kan je op het grasveld aan de kerk van Ranst komen picknicken. …

Met een uitverkochte afsluitende galavoorstelling Hello!Goodbye werd vrijdag de 62ste editie van …